تشدید مغناطیسی هسته ای (NMR) یک پدیده فیزیکی است که در آن هسته اتم در یک میدان مغناطیسی ثابت قوی توسط یک میدان مغناطیسی نوسانی ضعیف برانگیخته شده و با تولید یک سیگنال الکترومغناطیسی با فرکانس مشخصه میدان مغناطیسی هسته، پاسخ می­دهد. این پدیده زمانی رخ می­دهد که فرکانس نوسان با فرکانس ذاتی هسته‌ها مطابقت داشته­باشد، که به قدرت میدان مغناطیسی ساکن، محیط شیمیایی و خواص مغناطیسی ایزوتوپ درگیر، بستگی دارد. NMR از خواص مغناطیسی اختصاصی هسته اتم­های خاص حاصل می شود. طیف سنجی رزونانس مغناطیسی هسته به طور گسترده­ای برای تعیین ساختار مولکول­های آلی در محلول، مطالعه فیزیک مولکولی و تعیین ساختار ترکیبات کریستالی و غیر کریستالی استفاده می شود.
متداول ترین هسته های مورد استفاده در NMR،  H^۱ و C^۱۳ هستند، اگرچه ایزوتوپ های بسیاری از عناصر دیگر مانند F^۱۹ را نیز می­توان با طیف سنجی NMR میدان بالا مطالعه کرد. به منظور تعامل با میدان مغناطیسی دستگاه طیف سنجی، هسته اتم باید دارای یک گشتاور مغناطیسی هسته ای ذاتی و تکانه زاویه ای باشد و این زمانی اتفاق می‌افتد که یک ایزوتوپ دارای اسپین هسته‌ای غیرصفر باشد، به این معنی که تعداد پروتون­های آن فرد بوده و/یا دارای نوترون باشد. بنابراین هسته­هایی با اعداد زوج که  اسپین کل آن­ها صفر است در NMR غیر فعال هستند.

ارتباط با کارشناس